شرایط نگهداری گل بونسای

هنر بونسای، سنتی کهن است که ریشه در فرهنگ‌های آسیایی دارد و به پرورش گیاهان کوچک در ظروف کم‌عمق می‌پردازد. این هنر نه تنها نمادی از طبیعت در مقیاس کوچک است، بلکه فلسفه‌ای از شکیبایی، نظم و هماهنگی با محیط طبیعی را در بر می‌گیرد. در این مقاله، به بررسی پیشینه هنر گل بونسای، از آغاز آن در چین تا تکامل و پذیرش آن در ژاپن و گسترش به سایر نقاط جهان می‌پردازیم

آغاز در چین : هنر این گیاه ریشه در چین دارد، جایی که با عنوان “پنجینگ” شناخته می‌شد. این هنر در دوران سلسله تانگ (618 تا 907 میلادی) شکل گرفت و شامل پرورش و نمایش مناظر طبیعی کوچک در گلدان‌های کم‌عمق بود. این مناظر شامل درختچه‌ها، سنگ‌ها و حتی آبشارهای کوچک بود و هدف آن خلق نسخه‌ای کوچک از چشم‌اندازهای طبیعی بزرگتر بود.

انتقال به ژاپن :در سده ششم میلادی، راهبان بودایی که به سرزمین چین سفر کرده بودند، هنر پرورش درختان کوچک در گلدان را به کشور ژاپن آوردند. مردم ژاپن این هنر را با نام “بونسای” پذیرفتند و با به‌کارگیری شیوه‌ها و اندیشه‌های ویژه خود، آن را گسترش دادند. واژه “بونسای” به معنای “کاشت در ظرف” است و به پرورش درختچه‌های کوچک در گلدان‌های کم‌عمق اشاره می‌کند.

تکامل بن سای در ژاپن :در کشور آفتاب تابان، هنر پرورش درختچه‌های کوچک به یک رشته پیچیده و زیبا تبدیل گردید که نیازمند دانش و مهارت‌های ویژه‌ای می‌باشد. در دوران کاماکورا (1185 تا 1333 میلادی)، این هنر به عنوان یک هنر ملی شناخته شد و در میان اقشار مختلف جامعه، به خصوص سامورایی‌ها و اشراف، طرفداران بسیاری پیدا کرد. در عصر ادو (1603 تا 1868 میلادی)، این هنر به اوج شکوفایی خود رسید و روش‌های نوینی برای شکل‌دهی و هرس درختان معرفی گردید.

گل بونسای به گیاهان یا درختچه‌هایی اطلاق می‌شود که در طبیعت به صورت درختان بزرگ و چندین متری رشد می‌کنند، پرورش بونسای یک روش زیبا و لذت بخش برای باغبانان است و با یک شاخه درخت، نهال کوچک و یا یک درختچه شروع می‌شود که با هرس کردن به فرم و اندازه دلخواه تبدیل می‌شود. اندازه این گیاه به انتخاب سبک مورد نظر و گیاه اصلی بستگی دارد اما به طور کلی نباید ارتفاع آن خیلی بلند شود و با هرس کردن می‌توانید ارتفاع آن را به دلخواه کوچک کنید.